Twee keer per jaar zoeken vrijzinnige voorgangers elkaar op voor ontmoeting en inspiratie. Onlangs waren we een dag in Amersfoort, waar we door Lian Kasper werden meegenomen in een workshop ´actieve hoop´. Concreet ging het deze dag over bezorgdheid over het klimaat en sociale tegenstellingen. Hoe gaan we daarmee om? De problemen zijn zo groot, dat je gemakkelijk de moed kunt verliezen. Enerzijds ligt apathie op de loer: je doet er niks mee, want je kunt er toch weinig aan veranderen. Anderzijds kun je gefrustreerd raken, omdat je wel heel hard je best doet, maar vele anderen niet. In de workshop gingen we op zoek naar een derde weg, die van actieve hoop.
Deze benadering is geïnspireerd door het gedachtegoed van de Amerikaanse activist Joanna Macy en het boeddhisme. In een gezamenlijk ritueel werden we uitgenodigd om gevoelens van boosheid, angst, verdriet en wanhoop te uiten. Dat was niet bedoeld om elkaar te deprimeren, maar om te erkennen dat die gevoelens er zijn. Deze emoties zijn belangrijk, want ze komen voort uit wat kennelijk waarde voor je heeft. Vervolgens is het delen van deze gevoelens een vertrekpunt om verder te gaan. Het verlangen om bij te dragen aan een betere wereld heb je niet in je eentje, we hebben weer ervaren dat we dat kunnen delen.
Het was een mooie dag om mee te maken. De gedachte van actieve hoop geef ik graag door, dit lijkt mij heel passend in een vrijzinnige omgeving. Deze dag doet me weer beseffen hoe goed het kan zijn om gevoelens uit te spreken en te delen. De kunst is om vormen te vinden waar we mee uit de voeten kunnen. We zijn vertrouwd met gesprekken en zondagse vieringen, maar er is wellicht nog zoveel meer mogelijk. Zou het bij ons passen om een enigszins boeddhistisch ritueel uit te voeren en elkaar daarin te ontmoeten? Of houdt u het liever bij oude en vertrouwde vormen? Wat kunnen we doen om samen hoopvol te blijven?
Jasper van der Horst