EEN BIJZONDERE ONTMOETING TIJDENS DE VAKANTIE
DE BUSREIS
De bus naar de haven was afgeladen vol. Ik kwam terecht naast een jonge vrouw en haar vriend. Samen met reisgenote Jet raakte ik in gesprek met hen. Of beter gezegd… zij met ons.
We kregen bier aangeboden, iets waar ze zelf al flink van genoten hadden. Ze kwamen uit Liverpool vertelde ze me met een zwaar accent. Ze had vijf dochters tussen de één en zestien jaar. Ik schatte haar niet ouder dan begin dertig. De kinderen hebben verschillende vaders. Vol trots laat ze me foto’s zien.
Ze vertelde van haar teleurstelling in de labourregering, die alleen maar beloftes deed en niet levert. Ze krijgt maar voor twee van de vijf kinderen ‘support’.
Maar vandaag is ze vrij, gaat ze op reis met haar vriend naar Amsterdam. Een mini-cruise, een bootreis vanaf Newcastle. Ze blijven vijf uren in Amsterdam, waarna ze dezelfde avond met de boot terugvaren. Ze straalt als ze vertelt van haar familie die met elkaar haar vijf kinderen opvangen. Want die kun je niet zomaar ergens heenbrengen. Haar vriend heeft mooie, warme ogen die haar geen moment uit het oog verliezen. Hij heeft nog een paar tanden in de mond. Drugs? Geen tandarts? Wie zal het zeggen. Het plezier straalt van ze af. Dit is haar eerste reis ‘abroad’.
Later zie ik ze weer op de boot, klaar om de stad in te gaan. Helemaal opgedoft in een witte outfit. Ze blijft me vertellen hoe leuk ze ons gesprek vond en dat ze de foto’s van haar meisjes kon laten zien. En hoe bezorgd ze is omdat haar oudste haar ‘prom’ heeft en haar eigen gang gaat en hoe mooi ze was in haar lange jurk…
De ontmoeting laat me niet los. Een jonge moeder, vijf kinderen, nauwelijks kans op een beter leven. maar voor even was ze zorgeloos.
Het doet me weer beseffen hoe goed ik het heb. Zoveel om dankbaar voor te zijn.
Elisabeth Bakker-Broers